"Żyj wystarczająco dobrze" Agnieszka Jucewicz i Grzegorz Sroczyński

Nie przepadam za poradnikami, nie buduję swego życia na ich podstawie. Powiem więcej, unikam poradników jak ognia. Cóż więc takiego skłoniło mnie do sięgnięcia po tę książkę?
Otóż, interesuję się co nie co psychologią i lubię opracowania dotyczące mechanizmów rządzących naszą psychiką. Pragnę bardziej zrozumieć siebie i swoje postępowanie oraz poznać teorię, popartą badaniami specjalistów. Nie lubię jedynie rad, bo to i tak ja podejmuję ostateczną decyzję.

Agnieszka Jucewicz i Grzegorz Sroczyński na przemian rozmawiają z polskimi psychologami i terapeutami na tematy takie jak: toksyczne relacje, brak dojrzałości, narcyzm, zaburzenia osobowości, trudne dzieciństwo, nałogi, pracoholizm, depresja, wychowanie dzieci.  W sumie przeprowadzonych na tematy trudne zostaje łącznie 20 rozmów. Rozmówcami są na przykład Zofia Milska-Wrzosińska, Ewa Wojdyłło-Osiatyńska, Andrzej Wiśniewski czy Wojciech Eichelberger, jak pisze na okładce książki- "najlepsi polscy psychologowie i terapeuci, którzy pomogli tysiącom ludzi stanąć na nogi".

Ta książka kierowana jest do każdego z nas, jeśli mamy potrzebę na chwilę zwolnić i pochylić się nad sobą i swoim losem. Specjaliści tłumaczą nam w niej mechanizmy rządzące naszą psychiką i życiem, pozwalają lepiej rozumieć.


Autorzy zadają mądre pytania, drążą tematy, dociekają. Zawarte w książce artykuły pozwalają zastanowić się na czym polega szczęście, zatrzymać się i skupić na teraźniejszości, ale także powrócić do przeszłości, a nawet poczynić plany na przyszłość. Z pewnością jedna książka nie jest w stanie odmienić całego naszego życia i wyeliminować negatywnego myślenia, ale daje nadzieję na lepsze. Wszak człowiek rozwija się przez całe życie. Książka jest ciekawa i dobrze ją się czyta. Możemy w przedstawionych wywiadach zobaczyć kawałek siebie, własnych lęków, dziwaczności, skrajnych emocji i narcyzmu. Autorzy i ich rozmówcy nie pouczają czytelnika i nie mówią mu jak ma żyć. Nie jest to więc typowy poradnik psychologiczny, od których uginają się półki w księgarniach.

Pragnęłabym tę książkę polecić jako miłą odmianę o literatury obyczajowej czy literatury fakty. Można ją przyrównać nieco do reportażu, właśnie, takiego psychologicznego krajoznawstwa.