"Dziesięć bram świata" Tadeusz Biedzki

Sięgnęłam po tę książkę, ponieważ lubię czytać o innych krajach, odmiennych kulturach i zwyczajach, poznawać życie i tradycję różnych narodów. Wypożyczyłam ją z biblioteki. Autor zabiera nas do dziesięciu krajów, ukazuje nam piękne krajobrazy tych miejsc, mami oryginalnością unikalnych krańców świata i opowiada o życiu ludzi w nich zamieszkujących.

Tadeusz Bieszczadzki był w latach 70-tych dziennikarzem, ale przede wszystkim podróżował wraz z żoną po świecie.

Pierwsza wizyta ma miejsce w Autonomii Palestyńskiej, gdzie jesteśmy świadkami krwawych zamieszek i dowiadujemy się o sposobach traktowania Arabów przez mieszkańców Izraela. Autor pochyla się nad ranną Palestynką, trafioną pociskiem żołnierza izraelskiego.

Następnie przenosimy się do Mali, gdzie poznajemy  tajemniczych mieszkańców Sahary, dumnych Tuaregów. Dowiadujemy się o ich dążeniach narodowowyzwoleńczych oraz oryginalnych i ciekawych zwyczajach. Autor także wyraża swój niepokój o zaginionego w zawierusze wojennej  przyjaciela i przewodnika.

Kolejne miejsce, w które zabiera nas podróżnik to dolina rzeki Omo w Etiopii, w którym możemy prześledzić historię homo sapiens. To własnie tu został odnaleziony szkielet pramatki ludzkości.

Nadal żyją tam jeszcze dzikie plemiona prawie nie tknięte cywilizacją.

Potem lądujemy w Indiach, gdzie autor w Waranasi ogląda i nagrywa potajemnie ceremonię palenia ludzkich zwłok. Smakuje tam także ulicznej kuchni i zaznaje zwykłej ludzkiej serdeczności oraz gościnności.

Kolejna podróż przenosi nas na wulkan Kawah Ijen w Indonezji, gdzie w tragicznych i zagrażających życiu warunkach pracują robotnicy wydobywający siarkę. Ich płuca są masakrycznie zniszczone, zarobki niewielkie, ale chęć do życia niezwykle silna.

Następna wizyta odbywa się w Brazylii, gdzie w fawelach pan Bieszczadzki ucieka przed niebezpiecznymi ich mieszkańcami, a następnie chroni się w kościele. Poznaje także uroki Amazonii.

Na przejściu granicznym między Boliwią i Peru autor ukrywa się przed skorumpowanymi celnikami, gdyż nie ma pieniędzy na łapówkę. Ci urzędnicy gotowi są podrzucić turyście narkotyki, aby tylko wyłudzić trochę dolarów. Poznajemy także trochę historii Inków i kilka pięknych miejsc krajobrazowych oraz zabytkowych. 

W Gruzji jedziemy z nie stroniącym od trunków i jadła, brawurowo jeżdżącym Dato, liczącą 208 kilometrów Gruzińską Drogą Wojenną, która nazwę swą zyskała w 19 wieku, kiedy to Rosja zaanektowała ten kraj. Autor oprowadza nas po zabytkowych kościołach i nastrojowych monastyrach, a także zabiera na trwającą do późnych godzin nocnych, obfitą ucztę gruzińską.

Na Cyprze dowiadujemy się od trwającym od dawien dawna sporze pomiędzy wspólnie zamieszkującymi tą wyspę Grekami i Turkami. Słuchamy opowieści o krwawych zamachach terrorystycznych i waśniach międzysąsiedzkich.

Na koniec trafiamy do nieistniejącej na mapie, raczej wymarzonej niż realnej krainy Kurdów. Ci porozrzucani po kilku państwach, pozbawieni własnego kraju ludzie nie utracili nadziei na uzyskanie niepodległości i z pokolenia na pokolenie przekazują sobie tradycje narodowowyzwoleńcze.

Autor zabiera nas w takie miejsca, gdzie rzeczywistość jest diametralnie różna od tej nam znanej. Może okrutna, może prymitywna, trudniejsza i niebezpieczniejsza, ale na swój sposób piękna i unikalna.

Poznajemy miejsca odległe, niezwykle egzotyczne. Pan Bieszczadzki wielokrotnie trafia tam na sytuacje niebezpieczne, zagrażające życiu, jednak z pasją wchodzi w każdą nową przygodę. Osobiście niezmiernie go podziwiam, ponieważ sama bałabym się samodzielnie wyruszyć w tak nieprzewidywalną podróż, a z biurem podróży pewnie nie trafiłabym do tak oryginalnych miejsc.

Wiele czaru dodają książce pięknie, kolorowe fotografie z odwiedzanych krajów. Autor rozmawia tam z wieloma ludźmi i opowiada ich historie życia.

Polecam każdemu pasjonatowi podróży i wielbicielowi literatury.